Er zijn 134 toeschouwers online.
Zeggen wat je denkt kan ook iets aardigs zijn...
De titel boven dit stukje is het streven dat we aan het begin van de competitie hebben uitgesproken naar elkaar toe. We moeten met elkaar praten, elkaar coachen, aanmoedigen, tips geven, soms zeggen wat we moeten doen of juist niet, complimenteren, op ons plek zetten en accepteren, incasseren en bemoedigen, kortom communiceren en beseffen dat het de toon is die de muziek maakt.
Want hoewel een tong geen botten heeft is het sterk genoeg om harten te breken, vertrouwen te beschadigen en een ravage aan te richten in een vriendschap of bij een fijn gezellig goed draaiend team.
Deze filosofische, zweverige zoete uitspraken zijn de basis voor een succesvol team als het onze. De meiden (vrouwen) van de VR1 snappen hoe het werkt, passen het toe en verrassen vriend en vijand met hun nimmer aflatende enthousiasme en werkhouding, flexibiliteit en de wil om na een flinke “ik worstel en kom boven” voetbalpartij tevreden en met resultaat (lees punten) het veld af te gaan.
Wij meten succes niet af aan het aantal punten die we behalen of aan doelsaldo, nee succes is de mate van plezier, lol, tevredenheid, gezelligheid, vriendschap en de hoeveel endorfine die onder andere wordt aangemaakt door fysieke inspanning, mentale wedstrijdspanning en de pijntjes die daarbij horen. En dat stralen de meiden absoluut uit. Soms lijkt het wel of ze zichzelf even pijn willen doen (een soort automutilatie) door aan het begin van de wedstrijd rake klappen op te lopen en helemaal (zo lijkt het dan) murw geslagen te worden, zo moesten we in onze eerste wedstrijd 0-2 achter komen om eindelijk getergd zelf steeds beter te gaan voetballen en de wedstrijd met 3-2 te winnen.
Zo ook afgelopen zaterdag, toen deden de meiden er nog een schepje bovenop en lieten ze zich van meet af aan flink in de hoek trappen, kregen links en rechts flinke optaters en incasseerden 3 tegendoelpunten. Als coaches langs de lijn sta je dan gewoon machteloos en het liefst zou je het veld inrennen en ze gaan helpen (in mijn geval zou dit absoluut tot grotere schade leiden maar gevoelsmatig dan). Maar alsof er nog ergens gedurende de wedstrijd een beginsignaal klonk gingen we plots beter voetballen.
Foutloos? Nee dat dan ook niet, maar stukje bij beetje, gingen we de wedstrijd domineren. Het kan makkelijk gebeuren dat het team inclusief staf wat gaat mopperen als je achter staat, of als een chagrijn reageren, maar niks van dat alles. We bleven bij de gemaakte afspraken en gingen, als een gekooide, hongerige tijger die ontdekte dat het deurtje openstond, op jacht naar onze buit. Om een nog langer verhaal te voorkomen, uitslag 4-4.
Super gedaan meiden, 10 jaar ouder geworden en 100 grijze haren verder, maar wel weer een welverdiende punt behaald.
Zo trots.
